Το Σπίτι της θείας Νέλλυς

Στις αρχές του περασμένου Μαρτίου, «Το χαμόγελο του παιδιού», ο ελληνικός εθελοντικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών, εγκαινίασε «Το σπίτι της θείας Νέλλυς». Πρόκειται για ένα υπέροχο οίκημα, στην περιοχή Ακρωτήρι Ταξιάρχες της Λέσβου, δωρεά της αείμνηστης Κορνηλίας Μπίνου.

Το οίκημα ανακαινίστηκε στο πλαίσιο του Προγράμματος “Multi-sectoral assistance to and protection of migrants and refugees stranded in Greece” του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης με χρηματοδότηση της Γενικής Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (DG ECHO). Πολύτιμη και η συμβολή της «Καναδικής Πρωτοβουλίας για τη Λέσβο» (The Canadian Initiative for Lesvos-CIL). Ο εκπρόσωπος της CIL, επιχειρηματίας Γιάννης Γεωργούδης, ταξίδεψε από το Μοντρεάλ στην Ελλάδα, για να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Στις αποσκευές του είχε κι έναν πίνακα ζωγραφικής που δημιούργησαν οι μαθητές του σχολείου μας, «Σωκράτης-Δημοσθένης», ο οποίος βρήκε τη θέση του σε έναν από τους φωτεινούς τοίχους του οικήματος.

Για την εμπειρία του αυτή, ο κ. Γεωργούδης γράφει:

Ο Πίνακας είχε την δική του ιστορία!
Είχα κάποτε διαβάσει πως ένα σπουδαίο έργο τέχνης έχει την μοναδική ικανότητα να καθησυχάσει την αβάσταχτη φλυαρία του μυαλού, και να ανυψώσει το πνεύμα. Το απόσταγμα αυτού του λόγου ήταν γραφτό να το συνειδητοποιήσω τη στιγμή που βρέθηκα να στέκομαι αποσβολωμένος στη καρδία του ολοκαίνουργιου σπιτιού του «Χαμόγελο του Παιδιού» στη Λέσβο. Ένα παλαιό αρχοντόσπιτο της «Θείας Νέλλυς» που χάρις στην οικονομική ενίσχυση ομογενών, θα έχει την δυνατότητα από εδώ και πέρα να αγκαλιάσει, να προστατέψει και να φροντίσει αμέτρητες ταλαιπωρημένες και αθώες παιδικές ψυχές.

Ολοκληρώνοντας τα επίσημα εγκαίνια του, και έχοντας συγκινηθεί με τον αγιασμό και όλες τις εγκάρδιες εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης των καλοκάγαθων κατοίκων του νησιού, οι αρμόδιοι της οργάνωσης με προέτρεψαν να στολίσω ένα από τους κεντρικούς, χιονάτους τοίχους του σπιτιού, με τον πίνακα που ζωγράφισαν τα δικά μας αγγελούδια από το «Σωκράτης-Δημοσθένης», το Ελληνικό σχολείο της περήφανης διασποράς μας εδώ στο Μόντρεαλ, Καναδά.

Κρατώντας με ευλάβεια και τρυφερότητα τον πίνακα στα χέρια μου, ένιωσα τα μάγουλά μου υγρά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως οι βρύσες των ματιών μου με είχαν προδώσει και ξεδιάντροπα μαρτυρούσαν τα όσα το μυαλό μου αρνούνταν να συλλάβει! Το παρελθόν παντρεύονταν με το παρόν ανάμεσα στις χούφτες των χεριών μου. Για κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα πίσω στο «Σωκράτης», στο θρανίο που κούρνιαζαν τα δικά μου παιδικά όνειρα. Και να που τώρα, κάποιες γενιές μετά, εγώ ένα από τα παιδιά του εκείνου σχολείου, κουβαλούσε τη ψυχή των σύγχρονων συμμαθητών του σε αυτό το νησιώτικο σπίτι.   

Χαμογέλασα διάπλατα, προσπαθώντας να λυτρώσω το σπαραγμό των αναμνήσεών μου, και με αμέριστη περηφάνια, στερέωσα στο τοίχο με αγάπη και φροντίδα τον πίνακα, τις ζωγραφιές των παιδιών μας, δίνοντάς του ευχή και κατάρα να είναι προστάτης όλων εκείνων των παιδιών που η μοίρα θα τα φέρει να κουρνιάσουν την πονεμένη τους ψυχούλα εκεί μέσα.

Καλά το είπε κάποτε ο Πικάσο, ένας πίνακας δεν είναι τίποτε άλλο τελικά από ένα απλό ημερολόγιο!
 
Ιωάννης Γεωργούδης